هنگامی که امام علی(ع) می خواست به جنگ معاویه بن ابی سفیان برود و کوفه را بسوی شام ترک کند، به منبر رفت و پس از بیان حقایق و توضیح این که مقصود از جنگ و نبرد با معاویه، احیا دین خدا و شریعت خاتم الانبیا و اقامه ی عدل و انصاف در روی زمین است، مردم را به جهاد و پیکار در راه حق دعوت  کرد.

ولی اصحاب«عبدالله بن مسعود» که «عبیده سلمانی» و یارانش نیز در بین آن ها بودند، به محضر مقدس امیرمومنان شرفیاب شدند و عرض کردند: یا امیرالمومنین! ما همراه شما حرکت می کنیم و سپاه و ارتش شما را رها نمی کنیم، ولی اردوی جداگانه ای می زنیم تا اعمال شما و مردم شام را بنگریم و با دقت بسنجیم، سپس با هر سپاهی که کاری برخلاف احکام و قوانین اسلام انجام داد می جنگیم.

حضرت نه تنها از سخنان آنان ناراحت نشد، بلکه اظهار خوشوقتی کرده و با آغوش باز پذیرفت و فرمود:

بصیرت و بینش در دین و علم به احکام و آداب شرع و سنت پیامبر خدا(ص) همین است. هرکس به این راضی و خشنود نباشد خائن و ستمکار است.

منبع

وقعه صفین، صفحه 15(به نقل از داستان های علوی، جلد دوم، داستان شماره 76)