اوایل هجرت پیامبر(ص) به مدینه بود که آن حضرت تصمیم گرفت برای تحکیم و تقویت رشته های اتحاد و به هم پیوستگی مسلمانان، بین دو نفر، دو نفر از اصحاب عقد برادری ببندد، آن حضرت در این مورد تناسب ساختار وجودی افراد را ملاحظه نمود. مثلا بین عمر و ابوبکر، سلمان و ابوذر و... عقد اخوت خواند، به همین ترتیب این عقد در بین همه ی اصحاب اجرا شد.
امیر مومنان در گوشه ی مسجد نشسته بود هنوز رسول اکرم (ص) بین او و کسی عقد برادری نخوانده بود، از این رواندوهگین بود، براثر این اندوه از جا برخاست تا از مسجد بیرون رود. پیامبر(ص) صدایش زد: ای علی! کجا می روی؟چرا اندوهگین هستی؟
علی بن ابی طالب عرض کرد: از این رو محزون هستم که بین اصحاب عقد برادری خوانده ای؛ ولی مرا از یاد بردی، ترسیدم که شاید لغزشی از من دیده ای که مرا نادیده گرفته ای.
پیامبر(ص) فرمود: تو را از این رو تاخیر انداختم تا بین تو و خودم عقد اخوت ببندم، چنانکه جبرئیل این موضوع را از جانب خداوند به من ابلاغ کرد.آنگاه بین خود و علی(ع) عقد برادری بست.
منبع
داستان های جوامع الحکایات
